شیخ مشرف الدین بن مصلح الدین بن عبدالله، سعدی شیرازی شاعر بزرگ قرن هفتم: 

فــرهاد را چــو بـر رخ شیــرین نــظر فتــاد          دودش بــه ســر درآمــد  و  از پــای در فتاد  

مجنون ز جام طلعت لیلی چو مست شد         فــارغ ز مــادر  و  پدر  و سیـم  و  زر  فتــاد

رامیـــن چو اختیار غم عشق ویـــس کـرد          یــک بـــارگـی جـــدا ز کـــلاه و کــمـر فتــاد

وامق چو کارش از غم عذرا به جان رسید          کــارش مـــدام بـــا غــم  و آه ســـحر فتـاد

زیــن  گـونه صد هزار کس از پیر و از جوان          مست از شراب عشق چو من بی‌خبر فتاد

بسیــار  کـس شدند اسیر کـمند عـشـق           تنـها نـه از بـرای مـن ایـن شـور و شـر فتاد

روزی  بـه  دلبـری نـظری کــرد چـشم من           زان یــک نـظر مــرا دو جهــان از نــظر فتــاد

عشق آمد آن چنان به  دلم در زد آتـشی           کــز وی هــزار ســـوز مـــرا در جـــگر فتـــاد

برمن  مگیر  اگر شدم آشفته دل ز عشق           مانــنــد ایــن بـسـی ز قـضـــا و قــدر فتــاد

سـعدی  ز  خلـق چنـد نـهان راز دل کنـی          چـون مـا جرای عشق تو یک یک به در فتاد