تو  بـیـا  کــز  اول  شــب  در  صبــح  بـاز بـاشد

عجبست  اگر  توانم  که  سفر  کنم  ز  دستت

به  کجــا  رود  کبــوتر  کــه  اسیـر  بــاز   باشد

ز  محبتت  نخواهم  که  نظـر  کنـم   بـه  رویت

که  محـب صـادق   آنـسـت  کـه  پاکبــاز  باشد

به  کرشــمه عنــایت  نگــهی  به  سوی ما کن

که  دعـای  دردمنـــدان  ز  ســـر  نیــــاز  بـاشد

سخنی که نیست طاقت که ز خویشتن بپوشم

به  کـدام  دوســت  گویم  کــه  محل  راز باشد

چه  نماز  باشد  آن  را  که  تو  در  خیال باشی

تو  صنــم  نمی‌گــذاری  کـه  مــرا  نمــاز  باشد

نه چنین حساب کردم چو تو دوست می‌گرفتم

که  ثنـا  و  حمــد  گوییـم  و  جفـا  و  ناز  باشد

دگرش  چو  بازبینی  غم  دل  مگوی  سعــدی

که  شب  وصـال  کوتاه  و  سخـن  دراز  باشد

قدمی  کـه  بـرگرفتی  به  وفـا  و  عـهد  یاران

اگــر   از  بـلا  بتـرسـی  قـدم   مجــاز   باشد